maandag 30 december 2013

Woorden van dank voor de waterpompen.

Stichting Changing Lives Foundation ontving twee persoonlijke dankbetuigingen voor de geplaatste waterpompen. 

Het leven verandert
In deze dorpen gebruikten de mensen water uit vijvers om te drinken, te koken en te wassen. Door het veel schonere pompwater te gebruiken hebben ze veel minder kans op diarree en huidaandoeningen.
Omdat de pompen in de dorpen staan, zijn de mensen (vooral kinderen en vrouwen) veel minder tijd kwijt voor het halen van water (in kruiken). 
Bovendien nemen ze nu even de gelegenheid om hun handen te wassen voor het eten en na bezoek aan het toilet, wat erg belangrijk ik om infecties te voorkomen.

Dank aan onze gevers
Changing Lives ontving deze dankbetuigingen. Maar eigenlijk zijn het woorden van dank aan alle gevers van Changing Lives. Jullie hebben het mogelijk gemaakt om de levens van deze mensen te veranderen. Daarom willen we jullie deze dankbetuigingen niet onthouden.


Water can solve problems of Human body 
told Pastor Nomita Biswas Shampur Church of the Nazarene

Pastor Nomita Biswas is pastor of Shampur Church of the Nazarene. It is under Dinajpur district. The road communication of the Shampur is very muddy and slippery especially in rainy season. Shampur Church community people background is Hindu Indigenous.
Agriculture related work is the income source of the community people but safe water is very difficulties to collect drinks. To ensure safe water shallow tube well installed in this area by some agencies before 10 years, due to crisis of ground water all of tube well is not functioning properly. Local people cannot afford this cost of tube wells. Therefore people are bound to collect water from irrigation pump, far from 1 to 2 kilometer.

Church community people applied to the Government Public health but did not provide them. In that time Bangladesh Nazarene Mission installed a tube well in this community, this tube well was hearties demand of the people. Village people had been suffered for a long time for safe water, Pastor Nomita told that people are very happy for this grace and save time to collect water and also express their mind they save from water born and skin disease. Unknown difficulties of the Human body will reduce and naturally will grow of children body organism. Village people are giving thanks to Almighty God and on behalf of Church community people, Pastor Nomita biswas also giving thanks to Changing Lives Foundation to help it. 
The tube well in  Shampur serves  245 people in 30 families.

I am Chunu Hembrom pastor of Kukribon Church of the Nazarene. 
Kukribon is a village under Dinajpur dostrict. About 38 families are living in the village but no enough safe water facilities. Government arranged water supply system in the large area, due to overpopulation the water supply is not covering this village. Other agencies installed shallow tube wells in this village before 10 years due to lack of water layer shortage, all tube wells are not functioning in this area. 
Kukribon village is located in remote rural area and community people background is Indigenous Hindu background, they have so many problem in the society, pure water is the crucial need of our society. We use pond water and canal water for drinking and wash. Sometimes our children and women collect water from deep well which 1 to 2 kilometers far from. 
Bangladesh Nazarene Mission installed tube well in this village; it was the hearties demand of the people and Bangladesh Nazarene Mission fulfills the demand. People are now very happy to get safe water for drink and wash. Women and children safe from water born and skin disease. They stopped use of canal and pond water for wash and cook. This tube well will cover 65 people and other neighbor. People are giving thanks to this service. Village community people are thankful to Almighty God and giving thanks to the Changing Lives Foundation to serve it.


The tube well in Kukribon serves  229 people in 38  families.


donderdag 21 maart 2013

Waterpompen voor Bangladesh

Vandaag is het Wereldwater Dag.
Dit jaar is Nederland gastland voor de viering van Wereldwater Dag. Zie http://www.wwd2013.org/. Wereldwater Dag is ingesteld om mensen bewust te maken van het belang van water. Om te drinken, koken, wassen, planten mee te begieten, dieren te laten groeien, schoon te maken etcetera etcetera.

In Nederland is schoon water zo goedkoop, dat we er de WC mee doorspoelen. Wereldwijd sterft er naar schatting elke 20 seconden een kind door gebrek aan veilig drinkwateren gebrek aan sanitaire voorzieningen. Reken maar uit hoe veel kinderen dat per jaar zijn....

Ook in Bangladesh is een groot tekort aan veilig water om te drinken en te koken. Waterleidingen zijn er alleen in de grote steden. Pompen waarmee handmatig water uit de grond kan worden opgepompt zijn op het platteland het enig betaalbare alternatief. Omdat in grote delen van Bangladesh van nature arsenicum in de grond zit, moet in sommige delen van het land erg diep geboord worden om arsenicumvrij water te krijgen. Dat maakt waterpompen op die plaatsen extra duur.

Veel mensen hebben de laatste maanden geld gedoneerd of toegezegd aan Stichting Changing Lives voor drinkwater in Bangladesh. Dat geld vullen wij aan met donaties zonder specifiek doel. Op deze wijze kan Changing Lives drinkwaterpompen sponsoren, met een totale waarde van 10.000 US dollars.
In 14 dorpen zullen wij openbare waterpompen voor drinkwater laten plaatsen. Eén openbare waterpomp wordt gebruikt door honderden mensen. Onze partner Bangladesh Nazarene Mission heeft de plaatsen met de hoogste prioriteit uitgezocht en neemt de verantwoordelijkheid voor het beheer en het onderhoud van de pompen. 

Alle gevers hartelijk dank. Vooral namens de duizenden mensen in Bangladesh die dankzij jullie nu toegang hebben tot veilig drinkwater.

De plaatsen waar de waterpompen komen vind je op onze website http://www.changinglives.nl/WAT_WIJ_DOEN/2013/2013_waterpompen.htm

zaterdag 16 maart 2013

Weer thuis

We zijn weer thuis. Langzaam trekt de mist in mijn (Han) hoofd op. Een jetlag is toch een vreemd fenomeen. Alles loopt wat vertraagd. En ik merk dat ik de hele dag door trek heb. Maar ja, het is ook altijd etenstijd, of hier, of in Bangladesh, en anders wel in Dubai waar we ook een dagje zijn blijven hangen.

Deze reis is anders dan anders geweest. Onze voorgaande reizen hebben we grotendeels doorgebracht op “het veld”. Onze voornaamste taken waren medisch onderzoek en behandeling van schoolkinderen. En training van hun verzorgers, leerkrachten en gezondheidswerkers. Deze reis begonnen we met een veldbezoek in Dinajpur, in het noorden van Bangladesh. Daar konden we ons vertrouwde werk doen: gezondheidszorg voor schoolkinderen en training van leerkrachten en gezondheidswerkers.
Door de politieke onrust en stakingen in Bangladesh konden onze geplande twee andere veldbezoeken niet doorgaan en hebben we anderhalve week doorgebracht in Dhaka. In het begin hadden we het gevoel vast te zitten, maar we hebben ook daar onze tijd nuttig doorgebracht. Door de stakingen waren alle medewerkers van het hoofdkantoor ook “in huis” en konden wij voor het eerst een training geven aan het voltallige team van program officers, de mensen die de werkers op het veld aansturen. We hebben onze training op papier gezet en handleidingen geschreven voor diverse formulieren. Han en Corry hebben van gedachten gewisseld met de internationale leiders van EurAzië, Nepal, Sri Lanka, India en natuurlijk Bangladesh van Nazarene Compassionate Ministries, de internationale hulpverleningsorganisatie van de Kerk van de Nazarener. Naar aanleiding hiervan hebben we besloten onderzoek te doen naar de gewicht en lengte van de kinderen in vergelijking met wat het zou moeten zijn. We ondersteunden bij de administratie van de Child Development Centers en hielpen bij het ontwikkelen van een evaluatiesysteem voor werknemers.

In de buurt konden we ook het een en ander bezoeken. We bezochten andere kindersponsorprojecten en de plaatselijke markt. Een bezoek aan de sloppenwijk en gesprekjes met de bewoners er van maakte veel indruk. En verder hadden we lekker de tijd om te praten en te connecten met velerlei mensen, in alle lagen van de organisatie van Bangladesh Nazarene Mission.
Al met al zien we weer terug op een geslaagde en leerzame reis. Het was anders. Maar zeker niet minder zinvol.

We zijn weer thuis. Voor zo ver we Nederland thuis kunnen noemen. De een heeft haar hart verloren in Bangladesh, en wil het eigenlijk niet terug vinden. De ander is door een Bengaals gezin tot hun moeder en oma gepromoveerd. En weer een ander heeft een sponsorkind in Bangladesh geadopteerd.
We zijn weer thuis. Allemaal hebben we een stukje Bangladesh met ons meegenomen. En allemaal hebben we een stukje van onszelf in Bangladesh achtergelaten.

maandag 11 maart 2013

Schokkende en bemoedigende resultaten

Dit jaar hebben we voor het eerst groeikaarten gebruikt om onze bevindingen vast te leggen.

Op een groeikaart kan je lengte en gewicht vastleggen in een plaatje. In het plaatje vergelijk je de lengte en het gewicht van het kind met de groei van andere kinderen. En als je op dezelfde groeikaart meer meetpunten zet, kan je ook zien of het kind groeit zoals het hoort te groeien. Er bestaan geen aparte groeikaarten voor Bangladesh, wij gebruiken de groeikaarten die de Wereld GezondheidsOrganisatie (WHO) adviseert om te gebruiken.

Op de groeikaart staan verschillende lijnen. De onderste rode lijn heet de 3e percentiel lijn, of P3. Dat betekent dat 3 procent van de gezonde kinderen onder die lijn terecht komt. En dus 97 procent er boven. Het gebied onder de P3 beschouwen we als risicogebied. Kinderen die onder de P3 zitten moeten extra aandacht krijgen. En normaliter is dat dus 3 procent van de kinderen.
Tot onze schrik blijkt van de door ons onderzochte kinderen niet de normale 3 procent, maar circa 30 procent van de kinderen onder de P3 te zitten. Als je kijkt naar het gewicht in vergelijking met de leeftijd, dan zit 29% van de kinderen in het risicogebied, en als je kijkt naar de lengte in vergelijking met de leeftijd, dan is dat 33% van de kinderen. Vooral dat kinderen achterblijven in lengte wijst op langdurige problemen, en bij deze kinderen is dat ongetwijfeld ondervoeding.
Je zou kunnen denken dat kinderen te licht zijn, omdat ze te klein zijn. Maar als je de BMI uitrekent, blijkt dit maar deels te kloppen. Van deze kinderen heeft 17 procent ernstig ondergewicht en nog eens 17% “gewoon” ondergewicht. Dus de kinderen leven al “zuinig” door niet in de lengte te groeien, maar zelfs dan hebben ze nog ondergewicht.
Het werken met de groeikaarten gaf dus veel informatie. Maar vrolijk wordt je er niet van. Waar we wel blij van werden zijn de resultaten op het gebied van gebitten, wormen en het drinken van voldoende water. Vorig jaar hebben we erg veel aandacht besteed aan die onderwerpen. De resultaten van voorgaande jaren kan je niet goed kan vergelijken met dit jaar. Dit jaar hebben we gewerkt met andere teamleden, en hebben we veel minder kinderen gezien dan voorgaande jaren, en ook alleen in het noorden van Bangladesh. Maar als je ze toch vergelijkt lijkt er wel sprake te zijn van een daling van het percentage kinderen met deze problemen.
Percentage of children with this problem
2012
2013
worms
55
29
bad teeth (caries)
52
31
lack of drinking
43
10

Onze voorlopige conclusie is dat we onze aanwezigheid hier in Bangladesh echt een verschil maakt, en dat we nog lang niet klaar zijn.
(Een volledig rapport van ons bezoek verschijnt binnenkort op onze website www.changinglives.nl)

zaterdag 9 maart 2013

Het Nazarene Schoonmaakteam


Het is een reis vol verrassingen. Gisteren hebben wij de straten van Dhaka schoongemaakt. Op de stichtelijke tijd van 6 uur ging de wekker. Deze is tot een acceptabele drie keer gesnoozed (door Angela en mij(Anneli) dan), waarna we snel onze werkkleding hebben aangeschoten. Om 7 uur ontmoetten we onze collegae in de kerkzaal. Met allemaal eenzelfde rode t-shirtjes van het Nazarene schoonmaakteam hebben we onze bezems, scheppen en rieten mandjes gepakt en zijn we de straat op gegaan.

Als jullie de foto’s van het straatbeeld hier hebben gezien, kunnen jullie je misschien voorstellen dat wij ons wel een beetje afvroegen wat het schoonmaken nou precies inhield. We begonnen voor het hoofdgebouw. Netjes werden alle papiertjes, plasticjes en andere viezigheden bij elkaar geveegd en netjes in het rieten mandje geschept. Een mooi en effectief systeem. Echter waar moet het heen? Dit wisselde per straat. Voor het hoofdgebouw gooide we het over het muurtje bij de buren. (ook een oplossing). In de andere straten maakten we een hoopje, dat mogelijk nog opgehaald werd. (maar dit bleef tot het eind een beetje onduidelijk). Andere creatieve plaatsen waren een ton en een bakfiets (beiden met onbekende eigenaar).

Toch ondanks de grote hoeveelheid straatvuil en stof en onze ietwat aparte manier van dit wegwerken, hielp het wel. De straat werd er zeker schoner van. Zelfs de hoopjes puin stonden er  netjes bij. En ergens is het natuurlijk te hopen dat de mensen hier het idee een beetje oppakken en zo nu en dan alles zelf een beetje bij elkaar vegen. En dit was natuurlijk eigenlijk de bedoeling. Want met z’n tienen de straten van Dhaka schoonmaken is onbegonnen werk. Maar de foto’s die door alle toeschouwers gemaakt werden, waarop wij druk in de weer zijn om de straten schoon te maken die is iedereen nog niet vergeten. De gesprekjes die de directeur van het hoofdkantoor (Nathan) met de mensen hield die zijn ze ook nog niet vergeten. En zo is het te hopen dat de mensen dit kleine gebaar (dat normaliter 2 keer in de maand op de vrijdag ochtend plaatsvindt) oppakken en de straten schoner gaan houden.

Het harde werk werd beloond met een ontbijtje, waarvan we helaas alleen de chapatti (een soort pannenkoekje) konden eten. De rest was bij een mannetje op de straat gehaald, dus dat hebben we voor de zekerheid even laten staan. Daarna hebben we snel een lange douche genomen om al het zand en andere dingen van ons af te spoelen. Al met al zeer geslaagd.

donderdag 7 maart 2013

Een dag in Dhaka

De afgelopen blogs is er veel geschreven over flexibiliteit, aanpassen van plannen en hoe dingen anders kunnen gaan dan verwacht of gehoopt, maar toch iets goeds opleveren.

Omdat we onze dagen nu hier in Dhaka door brengen leek het mij ( Digna), leuk om jullie mee te nemen tijdens een dag Dhaka.

Afhankelijk van de dag; staking of niet, word je ‘s morgens vroeg gewekt door het getoeter van auto’s, of het vredige geluid van fietsbellen. Tijdens de stakingen is er nauwelijks autoverkeer mogelijk, dus vandaar de relatieve rust op de stakingsdagen.

Om 8 uur verplaatsen we ons van het Holland House naar de headoffice waar we ontbijten met een multicultureel gezelschap. Bengalen, Nepalezen, Duitsers, Amerikanen, Sri Lankanen, Indiers en wij Nederlanders zitten gebroederlijk bij elkaar en delen de cereals, eieren en fruit.

Vandaag splitsen we ons op na het ontbijt. Han gaat proberen om tijdens de NCM meeting duidelijk te maken dat het voedingsprogramma erg belangrijk is voor de kinderen in de CDC’s. Dit wordt ondersteund door de cijfers die we hebben berekend nav de health check ups die we in het noorden hebben gedaan. Hieruit blijkt dat van de 200 kinderen die we daar hebben gezien er zo’n 30% ondervoed zijn. Best heftige cijfers.

De dames gaan ondertussen wat werkzaamheden doen voor de program officers. Dit houdt in dat gegevens van ieder kind in een map moeten worden geplaatst met naam en ID nummer erop. Het systeem is voor ons wat onbegrijpelijk maar we doen het braaf zoals de program officers het willen hebben. Helaas zijn om half twaalf de mappen op en kunnen er vanwege de staking geen nieuwe worden gekocht.

Om 12 uur gaan Corry, Angela en ik naar een CDSP hier vlak bij. Een soort naschoolse opvang met een maaltijd, een programma en zo nodig begeleiding bij het schoolwerk. Deze kinderen zitten allemaal in een sponsorprogramma van Compassion. Hier gaan we een bezoekje brengen. Zoals altijd zijn er eerst de bosjes bloemen, daarna wat zang en dans en ook wij laten ons niet onbetuigd en trakteren de kinderen op “In de maneschijn”. Ook praten we met hen over het belang van handen wassen, tanden poetsen en het drinken van genoeg water. Zo kunnen we toch nog iets bijdragen. De kinderen zijn erg enthousiast en vinden het vooral erg leuk als we helpen met het uitdelen van de lunch. Ook voor ons is er weer een heerlijke lunch gemaakt in een piepklein keukentje waar dagelijks voor 190 kinderen zo’n 15 kg rijst wordt gekookt. Petje af voor deze mensen!

We krijgen nog een kijkje in de dossiers die van de kinderen worden bijgehouden en als echte verpleegkundigen checken Corry en ik de eerste hulp trommel. Daarin bevinden zich een aantal wonderlijke zaken als vitamine C tabletten en diverse ondefinieerbare drankjes en zalfjes. maar goed, een bloedende knie kan worden gedesinfecteerd en bepleisterd dus dat is al heel wat.

De terugreis worden we in een riksja geplant, wat op zich best lekker is want het is ontzettend heet buiten.

De rest van de middag relaxen we wat in het Holland House, om half zeven is het diner, vast ook weer heerlijk, de maaltijden zijn echt super dus we komen niks tekort.

Hoe de komende dagen zullen verlopen is nog een vraagteken, morgenochtend vroeg gaan we in ieder geval met een hele groep Bengalen in een gedeelte van de stad straten schoonmaken. We doen wat we kunnen en we laten ons verrassen. En ondanks de veranderde plannen genieten we volop.

woensdag 6 maart 2013

Het Holland House


Hier in Dhaka heb ik (Corry) ons appartement omgedoopt in het Holland House. Ons verblijf hier heeft wel wat overeenkomsten met de Olympische Spelen. De voorbereidingen die thuis gedaan zijn, het trainingsschema aanpassen aan de situatie in Dhaka na aankomst, het aanpassen van het schema aan de huidige omstandigheden door de stakingen etc. Een ding is zeker, net als sporters zetten we ons in  voor de volle 100 procent. Maximale inzet resulteert voor sporters echter niet altijd in een overwinning! Maar… wij hebben de indruk dat we toch flinke winst boeken. Alhoewel alles anders gaat vanwege de politieke situatie in Bangladesh.

Ons appartement is ook het Holland House omdat we zeker niet de enige buitenlanders zijn, die hier te gast zijn. We zijn wel de enige met een eigen appartement J

Er is hier op het hoofdkantoor een meerdaagse internationale leadership vergadering met vertegenwoordigers uit Amerika, Nepal, Sri Lanka, Duitsland en India. Alle maaltijden zijn echter gezamenlijk. Dus met elkaar vormen we een ‘bont’ gezelschap. Dat geeft leuke en nuttige gesprekken. Gisteravond mochten we zelfs mee uit eten met de vergadertijgers en zijn we naar een chinees restaurant geweest.

In het Holland House drinken we uit Holland meegebrachte (Fairtrade) koffie, eten we Hollandse dropjes en stroopwafels. Zo Hollands als we zijn, doen we ook aan corvee. Dus gisteren hebben we (bijna) met z’n allen het appartement gepoetst, de was gedaan, en blonk en glom alles weer zoals we het hier zaterdag aangetroffen hebben.

Naast eten, babbelen en koffiedrinken, doen we ook nog andere dingen. Afgelopen zondag en maandag hebben we een training gegeven aan de program officers. Dit zijn de mensen die verantwoordelijk zijn voor het aansturen van de mensen op het veld. In verband met de stakingen was niemand op veldbezoek, dus was er gelegenheid om hen allemaal bij elkaar te hebben en te trainen. Behalve het herhalen van de trainingsstof van vorig jaar, introduceren we dit jaar een nieuw gezondheidsregistratiesysteem. Dat is best even ingewikkeld. Dus fijn dat we daar nu de gelegenheid voor hebben. Tegelijk ontstond het idee om alles van de training op papier te zetten, zodat er een naslagwerk is.

In het hoofdgebouw is een werkruimte voor ons vrijgemaakt, zijn er 4 extra laptops aangerukt en kunnen we dus alle 5 tegelijk werken. Een ieder werkt een deel van de training uit. Het is best een apart gezicht om ons zo te zien zitten.

Han gaat alles daarna aan elkaar breien en er een mooi geheel van maken.

Zojuist hebben we gehoord dat onze geplande reis naar het zuiden van Bangladesh, die op het programma stond voor morgen, definitief niet doorgaat. Dat is wel even slikken alhoewel we wisten dat die kans er in zat. In Dhaka is de situatie stabiel en veilig voor ons, maar in de dorpen is er nog teveel onrust. Uiteraard zijn we teleurgesteld. Maar we kunnen ook volledig achter de beslissing staan die de leiding van BNM gemaakt heeft. Er wordt goed voor ons gezorgd en er wordt geen enkel risico genomen.

Hartelijke groeten van ons allemaal uit het Holland House

zondag 3 maart 2013

Be prepared...

De eerste keer dat we in Bangladesh waren, zaten we op de eerste dag met de leiding van Bangladesh Nazarene Mission (BNM) om de tafel. Nathan, de directeur, zei toen dat we wel eens onverwacht een vraag zouden kunnen krijgen, om iets te zeggen om te doen. Dus "be prepared...": wees voorbereid. Die uitdrukking is voor Corry en mij (Han) een gevleugelde uitdrukking geworden. Bij deze reis is hij meer dan ooit van toepassing.

Het begon met een "gemiste" vlucht op de heenreis en een staking, waardoor ons reisschema in Bangladesh de eerste dag al moest worden aangepast. De eerste dag van onze eerste training leek in het water te gaan vallen door de tweede staking. Maar in plaats van dat wij naar het trainingscentrum gingen, kwam het middenkader naar ons toe. Achteraf bleek dat een gouden greep. Het meest ingewikkelde deel van de training konden we nu geven aan degenen die er echt mee gingen werken, in een kleine groep die veel aandacht kon krijgen.
Voor Angela en Anneli betekende "be prepared" dat ze met ongeveer een uurtje voorbereidingstijd les mochten geven over het gebruik en interpreteren van groeicurves.

De tweede trainingsdag was in principe een "gewone" dag. Wij hebben op die dag les gegeven aan de hele groep van leerkrachten plus middenkader. Bij elkaar circa 60 mensen. Alleen moest het programma omgegooid worden, omdat het programma de eerste dag ook al was omgegooid. Deze dag bracht voor Digna haar eerste rondje als docent. Verder hoorden we op de dag zelf dat we om drie uur moesten stoppen, omdat anders de deelnemers niet meer thuis zouden kunnen komen en nog een nacht op het trainingscentrum door zouden moeten brengen. Aanpassen dus.

Die avond hoorden we dat er weer een staking was afgekondigd. Eerst voor twee dagen, daarna voor drie dagen. Voor ons was dat reden om niet naar onze volgende trainingsplek te reizen, maar naar Dhaka. Omdat je beter in Dhaka vast kan zitten dan in een uithoek van Bangladesh. Jullie hebben hier al eerder over kunnen lezen op facebook.

Sinds gistermiddag zitten we dus in Dhaka. Oorspronkelijk "programmaloos", maar be prepared:
Als we hier toch zijn....
Wij maken van de gelegenheid gebruik om hier in Dhaka training te geven. Nu krijgt het middenkader dat op het kantoor werkt (weer een aangepaste) training. En zij moeten dat weer doorgeven aan het mddenkader op "het veld". Ondanks de staking kunnen de meeste werkers van BNM toch op kantoor komen. Zij worden twee dagen van hun eigen werk gehaald, en wij mogen hen twee dagen training geven. Vanochtend op 9.00 uur hoorden we dat we om 10.30 uur konden beginnen.

Vandaag was een volle dag met de training; na de kerkdienst bij het avondeten (verplicht) socializen met enkele internationale leiders van NCM (de internationale moederorganisatie van BNM) die hier toevallig zijn; 's avonds werken aan de statistieken van ons veldwerk; en natuurlijk onze achterban op de hoogte houden door het schrijven van blogs.

Voorlopig krijgen we geen tijd om ons te vervelen.
We zullen zien wat de dag van morgen weer brengt.
We are prepared.

donderdag 28 februari 2013

Schrijf jij even het blog vandaag?

Dat is echt de meest moeilijke vraag die je me op dit moment kunt stellen. De afgelopen twee dagen voelen als twee weken, zoveel hebben we meegemaakt. Maar goed, ik(Digna) ga een poging wagen.

Allereerst wil ik zeggen dat Bangladesh een prachtig land is, plat maar zo afwisselend qua sfeer en beleving dat het voelt alsof je door een film rijdt. Ook de mensen die we ontmoeten en waar we mee werken zijn zo warm, vriendelijk, gemotiveerd en leergierig dat je je direct thuis voelt. Gister een lange dag waarin we twee Child Development Centers hebben bezocht om kinderen na te kijken en te meten en wegen. Voor de kinderen net zo’n belevenis als voor ons. Het is ontzettend leuk om contact te maken met de kinderen, een paar woorden Bengali doen wonderen en even kietelen of zeggen dat een meisje mooie oorbellen heeft, breekt vaak het ijs. Het valt niet mee om kinderen goed na te kijken en te beoordelen omdat de schoollokalen erg donker zijn, het hoofdlampje komt dan goed van pas. Het is heel gaaf om te merken dat het werk vruchten begint af te werpen. In alle scholen die we tot nu toe bezochten, worden de tandenborstels gebruikt en zijn de tanden ook aanzienlijk schoner dan bij de vorige check ups. Ook hangen overal de posters met handenwas, tandenpoets en wormen instructies. In de toiletten is water en zeep aanwezig dus dat is hoopvol.
We delen ook regelmatig toppies ( gebreide mutsjes) uit aan moeders met baby’s. De hoofden zijn over het algemeen toch wat groter dan de meeste toppies….dus breisters: ga door, maar graag 10 steken meer opzetten dan komt het helemaal goed!

Vanwege de onrustige situatie in Bangladesh hebben we vandaag een training gegeven in ons guesthouse. De healthworkers en area organizers uit deze regio’s zijn gisteravond nog hierheen gekomen zodat we op kleinere schaal, maar minstens zo efficiënt vandaag de training konden geven. Wat is er hard gewerkt en wat hebben we allemaal veel geleerd. Vooral het uitrekenen van de leeftijd van de kinderen en het daarna op de juiste manier in de groeicurve plaatsen bleek een uitdaging te zijn. Maar, oefening baart kunst en na een uurtje zweten ging het redelijk. Ook zijn er, volgens het SMART principe plannen gemaakt voor de komende tijd, sommigen erg ambitieus maar het is super om te zien dat de werkers zelf met bruikbare en haalbare ideeën komen om bijvoorbeeld het toiletgebruik te stimuleren en betrokkenheid van de ouders te vergroten. Mooi om dit de komende jaren te blijven volgen.
Wat de dag morgen zal brengen blijft nog even een raadsel. Wel kan ik zeggen dat het werk van Changing Lives meer dan de moeite waard is en een fantastische ervaring om dit van dichtbij te mogen meemaken.

dinsdag 26 februari 2013

Hoe blij kan je zijn met het zien van tandenborstels?

Yes, yes , yes. Ze zijn er! Vandaag bezochten we ons eerste Child Development Center (CDC) om kinderen na te kijken. We waren heel blij om te zien dat daar tandenborstels aan de muur hingen.

Vorig jaar waren we ook in Bangladesh, toen hebben we trainingen gegeven onder andere over waarom je tanden moet poetsen. Om het tanden poetsen als gewoonte te ontwikkelen, moet je het regelmatig doen. Kinderen op school tanden laten poetsen is daarvoor een goede manier. Wij hebben toen de leerkrachten een plan laten maken om dagelijks op school tanden te laten poetsen. Wij hebben dankzij het geld van vele gevers 30.000 tandenborstels voor de CDCs kunnen sponsoren. Eén van de onderdelen van de training was een opbergsysteem verzinnen en maken om de tandenborstels op school te bewaren. Op de CDC van vandaag hing een mooi kleed, waar de tandenborstels genummerd en van naam voorzien in hingen. Het systeem leek verdacht veel op een voorbeeld dat Wendy vorig jaar had meegenomen J. De tandenborstels worden dus goed gebruikt.

Vorig jaar hebben we veel energie gestoken in de trainingen. Maar het is altijd maar de vraag wat een eenmalige training aan resultaat oplevert. Nou dit dus. Ons doel vorig jaar was dat alle kinderen minimaal een keer per dag hun tanden zouden poetsen en hun handen zouden wassen op school. We waren blij om te horen dat ze dat ook deden, elke keer voor de maaltijd (handen wassen) en na de maaltijd (tanden poetsen). Helaas krijgen ze maar 4x week een maaltijd op school. Daar moeten we nog wat mee om het halen van ons doel compleet te maken.

Aan het onderzoeken van de kinderen hebben we dit keer het gebruik van groeicurves toegevoegd. Een groeicurve is een grafiek, waarbij je de groei van een kind kan vergelijken met zijn eigen groei, en de gemiddelde groei. Daarvoor moet je lengte, gewicht en de precieze leeftijd op een plaatje zetten. En dat bleek best nog wel moeilijk te zijn voor de gezondheidswerkers en leerkrachten. Angela en Corry hebben met engelengeduld deze mensen begeleid in het invullen van de formulieren en de groeicurves. Daarna hebben Digna, Anneli en Han de kinderen onderzocht. In totaal hebben we vandaag 42 kinderen bevraagd, gemeten, gewogen en onderzocht. Het was goed om na al het reizen nu echt de handen uit de mouwen te kunnen steken.
Voor deze kinderen zijn we naar Bangladesh gekomen. Om een verandering te brengen in de gezondheid van de allerarmsten. Straks gaan we weer trainingen geven aan gezondheidswerkers en leerkrachten. De ervaringen van deze en andere check-ups gaan we straks gebruiken in onze trainingen. We zien er naar uit om te delen van de kennis die we hebben opgedaan.

maandag 25 februari 2013

Op naar het noorden

Vandaag konden we eindelijk op pad. De bedoeling was om in acht uur naar Dinajpur te rijden zodat we daar voor het donker aan zouden komen. Dinajpur ligt in het Noorden van Bangladesh tegen de grens van India. De bedoeling is om daar drie Child Development Centres (CDC) te bezoeken en vervolgens een tweedaagse training te geven.

Omdat onze tolk wat slaapproblemen had, vertrokken we een half uur later dan gepland vanuit Dhaka. De spits was behoorlijk druk en niks vergeleken met de A1. Wie het hardst toetert, heeft voorrang en ze vinden het hier ook geen probleem om een tweebaansweg als vierbaansweg te benutten. Kortom: een heel avontuur! Rond de klok van twaalf hadden we een heerlijke lunch bij een wegrestaurant. Toen we hier na anderhalf uur weer vertrokken, zou het nog ongeveer vijf uur rijden zijn naar Dinajpur. Dat betekende dat we aardig op schema lagen. Uiteindelijk ging het toch allemaal een beetje anders….
 
Toen we bij het restaurant wegreden stonden we na ongeveer vijf kilometer ineens stil. Eerst dachten we aan een file maar als snel bleek er meer aan de hand te zijn. De politie had een bus met een bepaalde bevolkingsgroep (naar horen zeggen een nomadenstam) in Dhaka geblokkeerd. Als tegenreactie ging deze stam boomstammen over de weg leggen waardoor wij er niet langs konden.

Bijzonder was dat er maar één bus voor ons stond waardoor we redelijk goed zicht hadden op de situatie. Digna moest al naar de wc en het idee dat het zeker nog wel een paar uur kon duren voordat we doorkonden, was niet bevorderlijk voor haar blaas. Ook konden we niet naar buiten omdat de situatie onrustig was. Onze chauffeur Dipon was voortdurend buiten aan het onderhandelen en na tweeënhalf uur leek het erop dat we doormochten. Ondertussen moesten we allemaal naar het toilet dus waren we erg blij. De bus die voor ons stond reed wat naar achteren zodat wij er langs konden. De boomstam die als blokkade fungeerde werd verwijderd en we wilden doorrijden. Maar op dat moment bedacht iemand dat we er toch niet doormochten en sprong met een stok voor de auto.

Dipon besloot wederom de auto uit te gaan en weer te gaan onderhandelen en uiteindelijk sprak hij de beslisser van de groep. Wij wisten niet wat hij had gezegd of had gedaan maar de deur van onze bus moest open, Han moest eruit, er werden vriendelijk handen geschud en we mochten verder, hetgeen een erge opluchting was. Later hebben we aan Dipon gevraagd wat hij had gedaan en Dipon gaf aan dat hij had gezegd dat Han ziek was en dat we door moesten. Of hij dit echt heeft gezegd, weten we niet…

Na te zijn bijgekomen van de schrik was het heerlijk genieten van de zonsondergang en het uitzicht over de rijstvelden. We hebben al veel met elkaar meegemaakt en hebben het gevoel dat we al twee weken op reis zijn. Ondanks alle toestanden, hebben we veel schik gehad en is de vriendschap alleen maar sterker geworden. Morgen gaan we één CDC bezoeken en in de middag waarschijnlijk een waterput.
Ik (Angela) ben benieuwd wat de dag morgen weer zal brengen, één ding is zeker: Saai is het hier niet ;-)

zondag 24 februari 2013

Daar zijn we weer

Voor de vierde keer nu, komen we aan in Bangladesh. En het gaat steeds vertrouwder voelen.

Het hoofdkantoor van Bangladesh Nazarene Mission (BNM) in Dhaka heeft een guesthouse met schone kamers, warm stromend water, wifi en vooral: het zit vol met aardige en gastvrije mensen. We komen hier tot rust na een wat onrustige reis.

De reis was dit jaar met hindernissen. Na een ontspannen vlucht in een gigantische A380, moesten we boven Dubai, onze overstapplek, 45 minuten wachten, voor we mochten landen. Wij kwamen daardoor net op tijd aan voor onze vervolgvlucht en moesten rennen om onze aansluiting te halen. Wij haalden dat wel, maar onze bagage niet. En dus mochten wij ook het vliegtuig niet in. Wij mochten mee met de volgende vlucht om 9 uur 's morgens. Stevig aandringen hielp ook niet. En we kregen een hotelkamer aangeboden om de wachttijd door te brengen. Helaas was het 3 uur voordat alles geregeld was en wij in bed konden kruipen. En moesten we 2 uur later al weer opstaan, omdat we officieel 3 uur van te voren weer op het vliegveld moesten zijn. We hebben nog wat extra tijd genomen, maar veel geslapen hebben we niet.
Onze tweede vlucht vertrok wel op tijd, maar landde ook 45 minuten te laat. De flight bag van Angela was het allerlaatste bagagestuk dat op de band werd gegooid, en ze zijn al niet zo snel... Dus na circa 24 uur reizen kwamen we nogal verreisd aan op de plaats van bestemming.

Als we volgens planning gistermorgen aangekomen zouden zijn, dan zouden we die ochtend gelijk doorgereisd zijn naar het noorden van Bangladesh. Maar nu we pas aan het eind van de middag aan kwamen, kon dat niet meer.

Vandaag reizen ging ook niet, omdat er vandaag een staking was uitgeroepen. Maar dat geeft ons wel de gelegenheid om even tot rust te komen en ons programma uit te werken. Vorig jaar hebben we toevallig het zelfde meegemaakt.
De nieuwe Bangladeshgangers hebben kennis gemaakt met de activiteiten van BNM. Samen hebben we de details van onze komende schema ingevuld.

Dit jaar gaan we een combinatie doen van kinderen nakijken en trainingen geven. Op drie plaatsen gaan we tweedaagse trainingen geven op het gebied van gezondheidszorg. De overige dagen op het veld gebruiken we om kinderen uit de allerarmste gezinnen na te kijken. Verder is zijn we een paar dagen kwijt aan reizen. Om in Bangladesh van plek naar plek te reizen moet je gewoon een dag uittrekken. Door het drukke en chaotische verkeer, en de slechte en overvolle wegen, kom je maar langzaam vooruit. Maar al dat reizen geeft ons wel de gelegenheid om veel van het land te zien.

Voor vanavond zijn we te eten uitgenodigd bij Matthew, één van de werknemers van BNM. Hij is in januari getrouwd en wil ons graag aan zijn vrouw voorstellen. Dat is weer een andere manier om dit land te ontmoeten.

Langzaam maar zeker raken we steeds meer ondergedompeld in Bangladesh. En we genieten er met volle teugen van.
 

vrijdag 22 februari 2013

Kringen in het water die steeds verder uitdijen

De koffers staan klaar. Een groot stempel in ons paspoort vertegenwoordigt het visum waarmee we Bangladesh binnen mogen. We gaan weer, dit keer met zijn vijven. Zometeen ontmoeten we onze reisgenoten op Schiphol.

Drie jaar geleden gingen wij, Corry en ik, met zijn tweeën naar Bangladesh.
Twee jaar terug gingen we met zijn vieren. We namen onze dochter Sioe Dian en haar vriend Laurens mee. Zij ondersteunden ons in het werk, dat wij deden.
Vorig jaar bestond ons team weer uit vier mensen. Hans en Wendy gingen met ons mee en met zijn vieren gaven we workshops over hoe je gezond kan blijven. Arthur en Annemarie hebben, aangestoken door ons enthousiasme, in Bangladesh een eigen programma gedraaid op hun gebied (les geven aan predikanten).

Dit keer bestaat ons team uit vijf mensen. Digna, Angela en Anneli hebben onze verhalen gehoord, en willen die zelf ook meemaken. Bijzonder is ook dat deze drie dames niet uit onze directe vriendenkring komen, maar oorspronkelijk via-via-contacten zijn. (Dat is intussen wel anders geworden). En via hen komen weer anderen in contact met onze verhalen. En wij komen in contact met andermans verhalen.

Dit is nou precies wat we willen met Stichting Changing Lives. Wij zijn een druppel. Sommigen zeggen een druppel op een gloeiende plaat. Dat vinden we best. We merken namelijk dat we heel veel betekenen, voor degene op wie die druppel valt.

Wij gebruiken zelf vaker het beeld van een druppel die in het water valt, en een kringetje maakt. Dat kringetje maakt weer een grotere kring, en zo verder en verder en verder ....

Ons logo symboliseert die wens om zo'n druppel te zijn. We nodigen je uit om ook een druppel te zijn. Een druppel die zijn eigen kring maakt. En samen vormen we een oceaan. En zullen we levens veranderen.

donderdag 21 februari 2013

Bangladesh: het land (Desh) waar ze Bangla spreken

21 februari is het International Mother’s Language Day. Let vooral op dat “International”. Tot twee jaar terug hadden wij er nog nooit van gehoord. Maar het is echt waar. Het is een officieel door de Verenigde Naties uitgeroepen speciale dag. En daarmee “International”.

Wij maakten kennis met  Mother’s Language Day in Bangladesh. Daar is het een heel bijzondere dag. In een optocht, waarin de deelnemers blootsvoets lopen, worden kransen gedragen naar een herdenkingsmonument. Daar worden de kransen gelegd ter nagedachtenis aan de mensen die zijn omgekomen in de vrijheidsstrijd van Bangladesh. Je kan het vergelijken met Dodenherdenking in Nederland.
Vroeger heette Bangladesh Oost-Pakistan. Wat nu Pakistan heet, was toen West-Pakistan. Oost en West waren samen één land Pakistan. In West-Pakistan werd Urdu gesproken, in Oost-Pakistan Bangla. West-Pakistan had indertijd de macht over het gezamenlijke land. Eén van de regels die ze uitvaardigden was dat alle inwoners van Pakistan Urdu moesten spreken, de taal van West-Pakistan. Dit leidde tot protesten in Oost-Pakistan.
Op 21 februari 1952 waren protesterende studenten bijeen op de Universiteit van Dhaka. Omdat de overheid een avondklok had ingesteld zaten ze allemaal binnen. De overheid dacht een einde te kunnen maken aan de protesten door beschietingen uit te voeren op de universiteit, waar de studenten binnen zaten. Het precieze aantal gedode studenten is onbekend. Maar in plaats van de protesten te beëindigen heeft deze actie geleid tot een toename van de protesten.
Behalve door 2000 kilometer waren West en Oost Pakistan ook nog gescheiden door verschillende talen en verschillende culturen. In 1971 zou dat leiden tot een bloedige burgeroorlog en de vorming van twee aparte staten. West-Pakistan werd het huidige Pakistan. Oost-Pakistan werd Bangladesh. Bangla-land. Het land waar ze Bangla spreken.

dinsdag 12 februari 2013

Eén glas water per dag

Angel heet ze. Het bengaalse kind dat tijdens de training naast mij zit. Met een pen is ze bezig in een schriftje wat te doen. Qua grootte ziet ze er voor nederlandse begrippen uit als vier, maar ik weet dat je daar dan nog wat bij op moet tellen. De kinderen in Bangladesh zijn een stuk kleiner dan hun nederlandse leeftijdsgenootjes. Dus ik schat haar een jaar of vijf. Totdat ik zie wat ze aan het doen is. Ze is aan het schrijven! En ze schrijft engelse woordjes! Het bengaals heeft een ander schrift. En dat is het eerste wat ze leren. Dus voordat een kind engels kan schrijven... Dat betekent dat Angel heel slim is, of ... ze is nog ouder dan ze er uit ziet.

Na de training maak ik een praatje met Simson, de vader van Angel. Hij vertelt dat Angel zeven jaar oud is en een groeiachterstand heeft. Zelfs voor een kind in Bangladesh groeit ze te langzaam. De dokter vertelde dat dat komt doordat het drinkwater voor haar niet schoon genoeg is. Hij zou eigenlijk fleswater voor haar moeten kopen. Maar dat is voor hem onbetaalbaar.

Kinderen als Angel zijn er veel. Tijdens onze medische onderzoeken van kinderen ontdekken we dat de meeste kinderen maar één glas water per dag drinken. We leren dan ook snel hier in het Bengaals naar te vragen en op te reageren. De kinderen moeten meer drinken. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vorig jaar november blogde ik er al over: veilig drinkwater is moeilijk te krijgen.

Van te weinig water drinken wordt je ziek. Maar de Bengalen hebben ontdekt dat ze van meer (onveilig) water ook ziek worden!

Veilig drinkwater is heel belangrijk. Op veel plaatsen in Bangladesh is het niet te krijgen. Daarom willen we in de komende maanden het plaatsen van waterpompen voor veilig drinkwater sponsoren. Een waterpomp kost afhankelijk van de regio en de diepte waarop het drinkbare grondwater zich bevindt €150 tot €1500. Voor nederlandse begrippen een beperkt bedrag, waarvoor je wel een heel dorp drinkwater geeft. En daarmee een gezondere toekomst.

We vragen aan de Bengaalse hulpverleningsorganisatie Bangladesh Nazarene Mission waar de pompen het meest nodig zijn en gaan bij onze komende reis ook zelf op die plaatsen kijken.
Help jij ons om de dorst van de Bengalen te lessen?

zondag 13 januari 2013

Voorbereidingen reis 2013

22 februari is nog geen zes weken weg. Dan vertrekken wij (Han en Corry) al weer voor onze vierde reis naar Bangladesh. Dit keer hebben Angela, Anneli en Digna (vlnr) de stap gezet om met ons mee te gaan. Van 22 februari tot 14 maart zullen we met elkaar optrekken om in Bangladesh bij te dragen aan de gezondheid van de allerarmsten.

Vandaag hadden we een voorbereidingsdag.

Dit is de tweede keer dat we als team samenkomen. De eerste keer was vooral een kennismaking met elkaar. Dit keer gaan de reis echt voorbereiden. We starten met koffie en thee aangevuld met de zoete resten van Digna's verjaardag een dagje eerder.

Het belangrijkst is natuurlijk de persoonlijke veiligheid. Lachend ondergaan de dames de vaccinaties. Ik ben benieuwd of ze een paar uur later nog zo blij zijn.


De papieren rompslomp is een noodzakelijk kwaad. De vliegtickets zijn besteld. De officiële uitnodigingsbrieven uit Bangladesh zijn onderweg. Met elkaar vullen we de visa-aanvragen in. In veel te kleine hokjes vullen we braaf de gevraagde informatie in.

Met elkaar nemen we de paklijst door. Wat is belangrijk om mee te nemen (bijv. klamboe, zaklamp, DEET); wat is heel handig (bijv. lakenzak, hoofdlampje); en wat moet je niet uit Nederland meenemen (o.a. Bengaals geld, paracetamol voor 3 weken).
Op het ogenblik is het heel koud in Bangladesh. Begin februari zou dat om moeten slaan, maar voorlopig moeten we voorbereid zijn op zowel koud als warm weer.

Verder moeten we ruimte overhouden voor sokken en mutsjes die we uit het hele land hebben gekregen om uit te delen in Bangladesh. Met de huidige kou (het is de koudste winter in 45 jaar) kunnen ze die warme kleding goed gebruiken. Vrienden van ons, Rob en Ria Kegel, gaan volgende week al naar Bangladesh. Zij zullen een deel alvast meenemen, zodat ze er deze winter al volop gebruik van kunnen maken.

De dag vliegt om. Deze dag is vooral besteed aan alle zaken rondom de reis. Gelukkig hoeven we inhoudelijk niet veel voor te bereiden. Digna en Anneli hebben een medische achtergrond en hebben nauwelijks instructie nodig om te snappen wat er van ze verwacht wordt. Angela gaan we inzetten op haar eigen expertise (organisatie).  En zoals elke keer zal het veel improviseren worden. En dat avontuur durven we met elkaar wel aan.

We hebben er allemaal veel zin in. Bangladesh, here we come!