donderdag 21 maart 2013

Waterpompen voor Bangladesh

Vandaag is het Wereldwater Dag.
Dit jaar is Nederland gastland voor de viering van Wereldwater Dag. Zie http://www.wwd2013.org/. Wereldwater Dag is ingesteld om mensen bewust te maken van het belang van water. Om te drinken, koken, wassen, planten mee te begieten, dieren te laten groeien, schoon te maken etcetera etcetera.

In Nederland is schoon water zo goedkoop, dat we er de WC mee doorspoelen. Wereldwijd sterft er naar schatting elke 20 seconden een kind door gebrek aan veilig drinkwateren gebrek aan sanitaire voorzieningen. Reken maar uit hoe veel kinderen dat per jaar zijn....

Ook in Bangladesh is een groot tekort aan veilig water om te drinken en te koken. Waterleidingen zijn er alleen in de grote steden. Pompen waarmee handmatig water uit de grond kan worden opgepompt zijn op het platteland het enig betaalbare alternatief. Omdat in grote delen van Bangladesh van nature arsenicum in de grond zit, moet in sommige delen van het land erg diep geboord worden om arsenicumvrij water te krijgen. Dat maakt waterpompen op die plaatsen extra duur.

Veel mensen hebben de laatste maanden geld gedoneerd of toegezegd aan Stichting Changing Lives voor drinkwater in Bangladesh. Dat geld vullen wij aan met donaties zonder specifiek doel. Op deze wijze kan Changing Lives drinkwaterpompen sponsoren, met een totale waarde van 10.000 US dollars.
In 14 dorpen zullen wij openbare waterpompen voor drinkwater laten plaatsen. Eén openbare waterpomp wordt gebruikt door honderden mensen. Onze partner Bangladesh Nazarene Mission heeft de plaatsen met de hoogste prioriteit uitgezocht en neemt de verantwoordelijkheid voor het beheer en het onderhoud van de pompen. 

Alle gevers hartelijk dank. Vooral namens de duizenden mensen in Bangladesh die dankzij jullie nu toegang hebben tot veilig drinkwater.

De plaatsen waar de waterpompen komen vind je op onze website http://www.changinglives.nl/WAT_WIJ_DOEN/2013/2013_waterpompen.htm

zaterdag 16 maart 2013

Weer thuis

We zijn weer thuis. Langzaam trekt de mist in mijn (Han) hoofd op. Een jetlag is toch een vreemd fenomeen. Alles loopt wat vertraagd. En ik merk dat ik de hele dag door trek heb. Maar ja, het is ook altijd etenstijd, of hier, of in Bangladesh, en anders wel in Dubai waar we ook een dagje zijn blijven hangen.

Deze reis is anders dan anders geweest. Onze voorgaande reizen hebben we grotendeels doorgebracht op “het veld”. Onze voornaamste taken waren medisch onderzoek en behandeling van schoolkinderen. En training van hun verzorgers, leerkrachten en gezondheidswerkers. Deze reis begonnen we met een veldbezoek in Dinajpur, in het noorden van Bangladesh. Daar konden we ons vertrouwde werk doen: gezondheidszorg voor schoolkinderen en training van leerkrachten en gezondheidswerkers.
Door de politieke onrust en stakingen in Bangladesh konden onze geplande twee andere veldbezoeken niet doorgaan en hebben we anderhalve week doorgebracht in Dhaka. In het begin hadden we het gevoel vast te zitten, maar we hebben ook daar onze tijd nuttig doorgebracht. Door de stakingen waren alle medewerkers van het hoofdkantoor ook “in huis” en konden wij voor het eerst een training geven aan het voltallige team van program officers, de mensen die de werkers op het veld aansturen. We hebben onze training op papier gezet en handleidingen geschreven voor diverse formulieren. Han en Corry hebben van gedachten gewisseld met de internationale leiders van EurAzië, Nepal, Sri Lanka, India en natuurlijk Bangladesh van Nazarene Compassionate Ministries, de internationale hulpverleningsorganisatie van de Kerk van de Nazarener. Naar aanleiding hiervan hebben we besloten onderzoek te doen naar de gewicht en lengte van de kinderen in vergelijking met wat het zou moeten zijn. We ondersteunden bij de administratie van de Child Development Centers en hielpen bij het ontwikkelen van een evaluatiesysteem voor werknemers.

In de buurt konden we ook het een en ander bezoeken. We bezochten andere kindersponsorprojecten en de plaatselijke markt. Een bezoek aan de sloppenwijk en gesprekjes met de bewoners er van maakte veel indruk. En verder hadden we lekker de tijd om te praten en te connecten met velerlei mensen, in alle lagen van de organisatie van Bangladesh Nazarene Mission.
Al met al zien we weer terug op een geslaagde en leerzame reis. Het was anders. Maar zeker niet minder zinvol.

We zijn weer thuis. Voor zo ver we Nederland thuis kunnen noemen. De een heeft haar hart verloren in Bangladesh, en wil het eigenlijk niet terug vinden. De ander is door een Bengaals gezin tot hun moeder en oma gepromoveerd. En weer een ander heeft een sponsorkind in Bangladesh geadopteerd.
We zijn weer thuis. Allemaal hebben we een stukje Bangladesh met ons meegenomen. En allemaal hebben we een stukje van onszelf in Bangladesh achtergelaten.

maandag 11 maart 2013

Schokkende en bemoedigende resultaten

Dit jaar hebben we voor het eerst groeikaarten gebruikt om onze bevindingen vast te leggen.

Op een groeikaart kan je lengte en gewicht vastleggen in een plaatje. In het plaatje vergelijk je de lengte en het gewicht van het kind met de groei van andere kinderen. En als je op dezelfde groeikaart meer meetpunten zet, kan je ook zien of het kind groeit zoals het hoort te groeien. Er bestaan geen aparte groeikaarten voor Bangladesh, wij gebruiken de groeikaarten die de Wereld GezondheidsOrganisatie (WHO) adviseert om te gebruiken.

Op de groeikaart staan verschillende lijnen. De onderste rode lijn heet de 3e percentiel lijn, of P3. Dat betekent dat 3 procent van de gezonde kinderen onder die lijn terecht komt. En dus 97 procent er boven. Het gebied onder de P3 beschouwen we als risicogebied. Kinderen die onder de P3 zitten moeten extra aandacht krijgen. En normaliter is dat dus 3 procent van de kinderen.
Tot onze schrik blijkt van de door ons onderzochte kinderen niet de normale 3 procent, maar circa 30 procent van de kinderen onder de P3 te zitten. Als je kijkt naar het gewicht in vergelijking met de leeftijd, dan zit 29% van de kinderen in het risicogebied, en als je kijkt naar de lengte in vergelijking met de leeftijd, dan is dat 33% van de kinderen. Vooral dat kinderen achterblijven in lengte wijst op langdurige problemen, en bij deze kinderen is dat ongetwijfeld ondervoeding.
Je zou kunnen denken dat kinderen te licht zijn, omdat ze te klein zijn. Maar als je de BMI uitrekent, blijkt dit maar deels te kloppen. Van deze kinderen heeft 17 procent ernstig ondergewicht en nog eens 17% “gewoon” ondergewicht. Dus de kinderen leven al “zuinig” door niet in de lengte te groeien, maar zelfs dan hebben ze nog ondergewicht.
Het werken met de groeikaarten gaf dus veel informatie. Maar vrolijk wordt je er niet van. Waar we wel blij van werden zijn de resultaten op het gebied van gebitten, wormen en het drinken van voldoende water. Vorig jaar hebben we erg veel aandacht besteed aan die onderwerpen. De resultaten van voorgaande jaren kan je niet goed kan vergelijken met dit jaar. Dit jaar hebben we gewerkt met andere teamleden, en hebben we veel minder kinderen gezien dan voorgaande jaren, en ook alleen in het noorden van Bangladesh. Maar als je ze toch vergelijkt lijkt er wel sprake te zijn van een daling van het percentage kinderen met deze problemen.
Percentage of children with this problem
2012
2013
worms
55
29
bad teeth (caries)
52
31
lack of drinking
43
10

Onze voorlopige conclusie is dat we onze aanwezigheid hier in Bangladesh echt een verschil maakt, en dat we nog lang niet klaar zijn.
(Een volledig rapport van ons bezoek verschijnt binnenkort op onze website www.changinglives.nl)

zaterdag 9 maart 2013

Het Nazarene Schoonmaakteam


Het is een reis vol verrassingen. Gisteren hebben wij de straten van Dhaka schoongemaakt. Op de stichtelijke tijd van 6 uur ging de wekker. Deze is tot een acceptabele drie keer gesnoozed (door Angela en mij(Anneli) dan), waarna we snel onze werkkleding hebben aangeschoten. Om 7 uur ontmoetten we onze collegae in de kerkzaal. Met allemaal eenzelfde rode t-shirtjes van het Nazarene schoonmaakteam hebben we onze bezems, scheppen en rieten mandjes gepakt en zijn we de straat op gegaan.

Als jullie de foto’s van het straatbeeld hier hebben gezien, kunnen jullie je misschien voorstellen dat wij ons wel een beetje afvroegen wat het schoonmaken nou precies inhield. We begonnen voor het hoofdgebouw. Netjes werden alle papiertjes, plasticjes en andere viezigheden bij elkaar geveegd en netjes in het rieten mandje geschept. Een mooi en effectief systeem. Echter waar moet het heen? Dit wisselde per straat. Voor het hoofdgebouw gooide we het over het muurtje bij de buren. (ook een oplossing). In de andere straten maakten we een hoopje, dat mogelijk nog opgehaald werd. (maar dit bleef tot het eind een beetje onduidelijk). Andere creatieve plaatsen waren een ton en een bakfiets (beiden met onbekende eigenaar).

Toch ondanks de grote hoeveelheid straatvuil en stof en onze ietwat aparte manier van dit wegwerken, hielp het wel. De straat werd er zeker schoner van. Zelfs de hoopjes puin stonden er  netjes bij. En ergens is het natuurlijk te hopen dat de mensen hier het idee een beetje oppakken en zo nu en dan alles zelf een beetje bij elkaar vegen. En dit was natuurlijk eigenlijk de bedoeling. Want met z’n tienen de straten van Dhaka schoonmaken is onbegonnen werk. Maar de foto’s die door alle toeschouwers gemaakt werden, waarop wij druk in de weer zijn om de straten schoon te maken die is iedereen nog niet vergeten. De gesprekjes die de directeur van het hoofdkantoor (Nathan) met de mensen hield die zijn ze ook nog niet vergeten. En zo is het te hopen dat de mensen dit kleine gebaar (dat normaliter 2 keer in de maand op de vrijdag ochtend plaatsvindt) oppakken en de straten schoner gaan houden.

Het harde werk werd beloond met een ontbijtje, waarvan we helaas alleen de chapatti (een soort pannenkoekje) konden eten. De rest was bij een mannetje op de straat gehaald, dus dat hebben we voor de zekerheid even laten staan. Daarna hebben we snel een lange douche genomen om al het zand en andere dingen van ons af te spoelen. Al met al zeer geslaagd.

donderdag 7 maart 2013

Een dag in Dhaka

De afgelopen blogs is er veel geschreven over flexibiliteit, aanpassen van plannen en hoe dingen anders kunnen gaan dan verwacht of gehoopt, maar toch iets goeds opleveren.

Omdat we onze dagen nu hier in Dhaka door brengen leek het mij ( Digna), leuk om jullie mee te nemen tijdens een dag Dhaka.

Afhankelijk van de dag; staking of niet, word je ‘s morgens vroeg gewekt door het getoeter van auto’s, of het vredige geluid van fietsbellen. Tijdens de stakingen is er nauwelijks autoverkeer mogelijk, dus vandaar de relatieve rust op de stakingsdagen.

Om 8 uur verplaatsen we ons van het Holland House naar de headoffice waar we ontbijten met een multicultureel gezelschap. Bengalen, Nepalezen, Duitsers, Amerikanen, Sri Lankanen, Indiers en wij Nederlanders zitten gebroederlijk bij elkaar en delen de cereals, eieren en fruit.

Vandaag splitsen we ons op na het ontbijt. Han gaat proberen om tijdens de NCM meeting duidelijk te maken dat het voedingsprogramma erg belangrijk is voor de kinderen in de CDC’s. Dit wordt ondersteund door de cijfers die we hebben berekend nav de health check ups die we in het noorden hebben gedaan. Hieruit blijkt dat van de 200 kinderen die we daar hebben gezien er zo’n 30% ondervoed zijn. Best heftige cijfers.

De dames gaan ondertussen wat werkzaamheden doen voor de program officers. Dit houdt in dat gegevens van ieder kind in een map moeten worden geplaatst met naam en ID nummer erop. Het systeem is voor ons wat onbegrijpelijk maar we doen het braaf zoals de program officers het willen hebben. Helaas zijn om half twaalf de mappen op en kunnen er vanwege de staking geen nieuwe worden gekocht.

Om 12 uur gaan Corry, Angela en ik naar een CDSP hier vlak bij. Een soort naschoolse opvang met een maaltijd, een programma en zo nodig begeleiding bij het schoolwerk. Deze kinderen zitten allemaal in een sponsorprogramma van Compassion. Hier gaan we een bezoekje brengen. Zoals altijd zijn er eerst de bosjes bloemen, daarna wat zang en dans en ook wij laten ons niet onbetuigd en trakteren de kinderen op “In de maneschijn”. Ook praten we met hen over het belang van handen wassen, tanden poetsen en het drinken van genoeg water. Zo kunnen we toch nog iets bijdragen. De kinderen zijn erg enthousiast en vinden het vooral erg leuk als we helpen met het uitdelen van de lunch. Ook voor ons is er weer een heerlijke lunch gemaakt in een piepklein keukentje waar dagelijks voor 190 kinderen zo’n 15 kg rijst wordt gekookt. Petje af voor deze mensen!

We krijgen nog een kijkje in de dossiers die van de kinderen worden bijgehouden en als echte verpleegkundigen checken Corry en ik de eerste hulp trommel. Daarin bevinden zich een aantal wonderlijke zaken als vitamine C tabletten en diverse ondefinieerbare drankjes en zalfjes. maar goed, een bloedende knie kan worden gedesinfecteerd en bepleisterd dus dat is al heel wat.

De terugreis worden we in een riksja geplant, wat op zich best lekker is want het is ontzettend heet buiten.

De rest van de middag relaxen we wat in het Holland House, om half zeven is het diner, vast ook weer heerlijk, de maaltijden zijn echt super dus we komen niks tekort.

Hoe de komende dagen zullen verlopen is nog een vraagteken, morgenochtend vroeg gaan we in ieder geval met een hele groep Bengalen in een gedeelte van de stad straten schoonmaken. We doen wat we kunnen en we laten ons verrassen. En ondanks de veranderde plannen genieten we volop.

woensdag 6 maart 2013

Het Holland House


Hier in Dhaka heb ik (Corry) ons appartement omgedoopt in het Holland House. Ons verblijf hier heeft wel wat overeenkomsten met de Olympische Spelen. De voorbereidingen die thuis gedaan zijn, het trainingsschema aanpassen aan de situatie in Dhaka na aankomst, het aanpassen van het schema aan de huidige omstandigheden door de stakingen etc. Een ding is zeker, net als sporters zetten we ons in  voor de volle 100 procent. Maximale inzet resulteert voor sporters echter niet altijd in een overwinning! Maar… wij hebben de indruk dat we toch flinke winst boeken. Alhoewel alles anders gaat vanwege de politieke situatie in Bangladesh.

Ons appartement is ook het Holland House omdat we zeker niet de enige buitenlanders zijn, die hier te gast zijn. We zijn wel de enige met een eigen appartement J

Er is hier op het hoofdkantoor een meerdaagse internationale leadership vergadering met vertegenwoordigers uit Amerika, Nepal, Sri Lanka, Duitsland en India. Alle maaltijden zijn echter gezamenlijk. Dus met elkaar vormen we een ‘bont’ gezelschap. Dat geeft leuke en nuttige gesprekken. Gisteravond mochten we zelfs mee uit eten met de vergadertijgers en zijn we naar een chinees restaurant geweest.

In het Holland House drinken we uit Holland meegebrachte (Fairtrade) koffie, eten we Hollandse dropjes en stroopwafels. Zo Hollands als we zijn, doen we ook aan corvee. Dus gisteren hebben we (bijna) met z’n allen het appartement gepoetst, de was gedaan, en blonk en glom alles weer zoals we het hier zaterdag aangetroffen hebben.

Naast eten, babbelen en koffiedrinken, doen we ook nog andere dingen. Afgelopen zondag en maandag hebben we een training gegeven aan de program officers. Dit zijn de mensen die verantwoordelijk zijn voor het aansturen van de mensen op het veld. In verband met de stakingen was niemand op veldbezoek, dus was er gelegenheid om hen allemaal bij elkaar te hebben en te trainen. Behalve het herhalen van de trainingsstof van vorig jaar, introduceren we dit jaar een nieuw gezondheidsregistratiesysteem. Dat is best even ingewikkeld. Dus fijn dat we daar nu de gelegenheid voor hebben. Tegelijk ontstond het idee om alles van de training op papier te zetten, zodat er een naslagwerk is.

In het hoofdgebouw is een werkruimte voor ons vrijgemaakt, zijn er 4 extra laptops aangerukt en kunnen we dus alle 5 tegelijk werken. Een ieder werkt een deel van de training uit. Het is best een apart gezicht om ons zo te zien zitten.

Han gaat alles daarna aan elkaar breien en er een mooi geheel van maken.

Zojuist hebben we gehoord dat onze geplande reis naar het zuiden van Bangladesh, die op het programma stond voor morgen, definitief niet doorgaat. Dat is wel even slikken alhoewel we wisten dat die kans er in zat. In Dhaka is de situatie stabiel en veilig voor ons, maar in de dorpen is er nog teveel onrust. Uiteraard zijn we teleurgesteld. Maar we kunnen ook volledig achter de beslissing staan die de leiding van BNM gemaakt heeft. Er wordt goed voor ons gezorgd en er wordt geen enkel risico genomen.

Hartelijke groeten van ons allemaal uit het Holland House

zondag 3 maart 2013

Be prepared...

De eerste keer dat we in Bangladesh waren, zaten we op de eerste dag met de leiding van Bangladesh Nazarene Mission (BNM) om de tafel. Nathan, de directeur, zei toen dat we wel eens onverwacht een vraag zouden kunnen krijgen, om iets te zeggen om te doen. Dus "be prepared...": wees voorbereid. Die uitdrukking is voor Corry en mij (Han) een gevleugelde uitdrukking geworden. Bij deze reis is hij meer dan ooit van toepassing.

Het begon met een "gemiste" vlucht op de heenreis en een staking, waardoor ons reisschema in Bangladesh de eerste dag al moest worden aangepast. De eerste dag van onze eerste training leek in het water te gaan vallen door de tweede staking. Maar in plaats van dat wij naar het trainingscentrum gingen, kwam het middenkader naar ons toe. Achteraf bleek dat een gouden greep. Het meest ingewikkelde deel van de training konden we nu geven aan degenen die er echt mee gingen werken, in een kleine groep die veel aandacht kon krijgen.
Voor Angela en Anneli betekende "be prepared" dat ze met ongeveer een uurtje voorbereidingstijd les mochten geven over het gebruik en interpreteren van groeicurves.

De tweede trainingsdag was in principe een "gewone" dag. Wij hebben op die dag les gegeven aan de hele groep van leerkrachten plus middenkader. Bij elkaar circa 60 mensen. Alleen moest het programma omgegooid worden, omdat het programma de eerste dag ook al was omgegooid. Deze dag bracht voor Digna haar eerste rondje als docent. Verder hoorden we op de dag zelf dat we om drie uur moesten stoppen, omdat anders de deelnemers niet meer thuis zouden kunnen komen en nog een nacht op het trainingscentrum door zouden moeten brengen. Aanpassen dus.

Die avond hoorden we dat er weer een staking was afgekondigd. Eerst voor twee dagen, daarna voor drie dagen. Voor ons was dat reden om niet naar onze volgende trainingsplek te reizen, maar naar Dhaka. Omdat je beter in Dhaka vast kan zitten dan in een uithoek van Bangladesh. Jullie hebben hier al eerder over kunnen lezen op facebook.

Sinds gistermiddag zitten we dus in Dhaka. Oorspronkelijk "programmaloos", maar be prepared:
Als we hier toch zijn....
Wij maken van de gelegenheid gebruik om hier in Dhaka training te geven. Nu krijgt het middenkader dat op het kantoor werkt (weer een aangepaste) training. En zij moeten dat weer doorgeven aan het mddenkader op "het veld". Ondanks de staking kunnen de meeste werkers van BNM toch op kantoor komen. Zij worden twee dagen van hun eigen werk gehaald, en wij mogen hen twee dagen training geven. Vanochtend op 9.00 uur hoorden we dat we om 10.30 uur konden beginnen.

Vandaag was een volle dag met de training; na de kerkdienst bij het avondeten (verplicht) socializen met enkele internationale leiders van NCM (de internationale moederorganisatie van BNM) die hier toevallig zijn; 's avonds werken aan de statistieken van ons veldwerk; en natuurlijk onze achterban op de hoogte houden door het schrijven van blogs.

Voorlopig krijgen we geen tijd om ons te vervelen.
We zullen zien wat de dag van morgen weer brengt.
We are prepared.